W drugą niedzielę października mieliśmy okazję wysłuchać recenzji Kuby Beresia, ucznia klasy 2b, członka Klubu Miłośników Książki na antenie Polskiego radia Rzeszów. To już drugie tego typu nagranie, rozmowa przeprowadzona z naszym uczniem przez panią Bernadetę Szczyptę. Ustne recenzję uatrakcyjniają cykl Świat Młodych.

 

Posłuchajmy nagrania mp3 >>>

 

Jakub Bereś, uczeń klasy 2b: Recenzja  książki pt. „Czerwone jak krew”

 

SERIA: LUMIKKI ANDERSSON

Autor: Salla Simukka

Trylogia:

I: „Czerwone jak krew” Salli Simukki

II: „Białe jak  śnieg”

III” „Czarne jak heban”

 

Salla Simukka jest fińską pisarką urodzoną w 1981 roku w Tampere. Obecnie należy do grona  najpopularniejszych autorów powieści młodzieżowych.  Największą sławę przyniosła jej trylogia, zwana „Serią Śnieżną”. Niedawno miałem okazję zapoznać się z jej twórczością, sięgnąłem bowiem po książkę pt. „Czerwone jak krew”, będącą pierwszą częścią wspomnianej trylogii.  Mimo że autorka zadebiutowała w 2002 roku, prawdziwa literacka kariera rozpoczęła się w chwili wydania cyklu z kolorem w tle.

Główną bohaterką śnieżnej serii jest Lumikki, młoda, siedemnastoletnia dziewczyna, uczennica liceum artystycznego. To osoba mało lubiana w szkole, po traumatycznych przejściach. Niezwykłe wydarzenie powoduje, że zbliża się do rówieśników. Zostaje bowiem poproszona o pomoc przez Elise - córkę policjanta do spraw antynikotynowych. Chodzi o wyjaśnienie sprawy związanej z zakrwawionymi pieniędzmi znalezionymi w ogrodzie dziewczyny. Nikt nie wie, skąd zakrwawiona paczka ze znaczną sumą pieniędzy znalazła się właśnie tam.  Tę tajemnicę ma zamiar rozwiązać główna bohaterka, dotąd outsiderka, z grupą kolegów ze szkoły.  Wkrótce zaczynają w środowisku młodych dziać się dziwne rzeczy. Lumikki jest ścigana przez bandytów. W sprawę prawdopodobnie zamieszany jest Biały Niedźwiedź, postać owiana tajemnicą, nikt go bowiem nie widział.

 

Na uwagę zasługuje kompozycja tej powieści młodzieżowej z wątkiem kryminalnym.  Każdy rozdział odpowiada kolejnym dniom.  Ciekawy pomysł stanowią odwołania do znanej wszystkim baśni o Królewnie Śnieżce. Pojawiają się przy tym cytaty z różnych wierszy. Autorka potrafi budować napięcie, a osiąga to poprzez umiejętnie skomponowaną fabułę. Akcja jest żywa, brak jest przestojów, nudnych opisów czy zbędnych fragmentów. Wszystko znajduje się na swym miejscu. Bohaterowie są wyraziści, choć nie do końca jednoznaczni. Mówią prostym, potocznym językiem, pełnym wulgaryzmów, co stanowi dodatkowy walor tego utworu, gdyż dzięki temu świat młodzieży staje się nam bliższy.

 

Książka bardzo mi się podobała. Muszę przyznać, że jest to moje pierwsze zetknięcie z literaturą skandynawską, wiem jednak, że nie ostatnie. Powieść polecam każdemu, kto lubi dreszczyk emocji i chciałby – jak Lumikki – zabawić się w detektywa, zarówno moim rówieśnikom, jak i nieco starszym już czytelnikom.

 

Oprac.: M. Konefał