Szkolne obchody Światowego Dnia Książki i Praw Autorskich na trwałe zapisały się w kalendarzu imprez szkolnych naszego gimnazjum. W tym roku ogłoszono trzy konkursy mające na celu promowanie czytelnictwa wśród młodzieży: literacki, plastyczny i fotograficzny.

 W konkursie na najlepszą recenzję roku, zorganizowanym przez panie: Monikę Konefał i Małgorzatę Ożóg, nagrody zdobyli:

I miejsce – Joanna Kogut (3a) za recenzje „Chłopca w pasiastej piżamie” J. Boyne’a oraz powieści „Black Ice” Beccy Fitzpatrick

II miejsce – Łukasz Rydza (3a) za recenzję „Galopu’44” M. Kowaleczko-Szumowskiej

III miejsce – Gabriela Piechuta (2a) za recenzję „Osobliwego domu pani Peregrine”

W konkursie plastycznym na ilustrację wybranej powieści lub tekstu lirycznego, przeprowadzonym przez panie: Monikę Konefał i Małgorzatę Ożóg, zwyciężyli:

I miejsce – Zuzanna Leś (3a)

II miejsce – Kamil Piersiak (3a)

III miejsce – Kamila Kasiurak (2b)

Wyróżnienia: Joanna Kogut (3a), Filip Ujda (2b)

 W konkursie fotograficznym „Sleeveface, czyli z książką ci do twarzy”, którego pomysłodawcą i organizatorem była p. Monika Konefał, zwyciężyli:

I miejsce – Oliwia Strycharz (3a)

II miejsce –  Natalia Jaskuła (3a)

III miejsce – Monika Sikora (3c)

Wyróżnienie: Radek Juroszek (3c), Gabriela Cyrnek (2b)

 Prace plastyczne i fotograficzne można podziwiać w holu naszej szkoły. Wybór był bardzo trudny, gdyż zgłoszonych prac było bardzo dużo, a pomysłowość autorów oraz jakość wykonania prac konkursowych zaskoczyły organizatorów. Nagrodami w konkursie były zaproszenia do kina HELIOS na dowolny seans (prace nagrodzone) oraz nagrody książkowe (prace wyróżnione).

Wszystkim uczestnikom gratulujemy, życząc dalszych sukcesów.

Konkursy przeprowadzone w ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa.

 Wśród recenzowanych książek znalazły się m.in. tytuły: „Tam, gdzie spadają anioły” D. Terakowskiej, „Gakop’44”  M. Kowaleczko-Szumowskiej, „Do przerwy 0:1”,  seria R. Kosika „Felix, Net i Nika”, „Black Ice”  Poniżej wybrane recenzje:

Joanna Kogut, klasa 3a:  „Chłopiec w pasiastej piżamie”

Jakiś czas temu na lekcji języka polskiego zetknęłam się z książką pt. ”Chłopiec w pasiastej piżamie”, którą moja polonista wybrała na lekturę, więc miałam obowiązek ją przeczytać. Choć początkowo nie byłam do niej zbytnio przekonana, wręcz zniechęcona, z czasem zmieniłam swoje zdanie na jej temat.

Autorem powieści jest John Boyne, irlandzki powieściopisarz. Pierwszy egzemplarz powieści został wydany w 2006 r., natomiast 2 lata później powstał film na jej podstawie. To dzięki ekranizacji „Chłopca w pasiastej piżamie” książka stała się popularna i coraz więcej osób zaczęło ją kupować. Powieść ta sprzedała się w nakładzie przekraczającym 5 mln egzemplarzy. Znalazła się również na pierwszym miejscu listy bestsellerów "New York Timesa".

     Powieść przedstawia świat w czasie II Wojny Światowej widziany oczami dziecka, które niezupełnie zdaje sobie sprawę z tego, co dzieje się w poszczególnych krajach. Główny bohater Bruno – syn niemieckiego oficera i zarazem komendanta obozu koncentracyjnego  – zostaje zmuszony do przeprowadzki z Berlina do Po-Świecia. Ponieważ nie ma tam przyjaciół, początkowo jest sceptycznie nastawiony do nowego miejsca zamieszkania. Zmienia się to, gdy poznaje Szmula – więźnia obozu. Mimo różnic kulturowych i narodowych zaprzyjaźniają się ze sobą. Oddziela ich od siebie siatka, która jednak nie przeszkadza im w codziennych rozmowach i zamiast oddalać, zbliża do siebie jeszcze bardziej.

     „Chłopiec w pasiastej piżamie” to powieść ukazująca przyjaźń dwóch małych chłopców, którzy w tamtym świecie powinni być wrogami. Pokazuje, że dzieci zazwyczaj nie obchodzi pochodzenie danego człowieka, a jego charakter i zachowanie. Bardzo podobało mi się przedstawienie zetknięcia się ze sobą dwóch różnych światów – uwięzionego Szmula, syna żydowskiego zegarmistrza i nauczycielki języków obcych oraz Brunona pochodzącego z bogatej, niemieckiej rodziny.

      Podsumowując, mimo początkowej niepewności książka spodobała mi się. Szczerze polecam tę pozycję osobom, które lubią klimaty wojny i są przygotowane na smutne zakończenie.

Joanna Kogut, klasa 3a: „Black Ice”

Po pozycję Black Ice autorstwa Becci Fitzpatrick sięgnęłam dzięki przyjaciółce, która mi ją poleciła. Bardzo ją zachwala i wręcz wciskała mi tę książkę w ręce. Pomyślałam, że jeżeli jest do tego stopnia zachwycona, to muszę kiedyś po nią sięgnąć.

     Autorkę znałam już wcześniej, dzięki przeczytaniu powieści fantastycznej Szeptem. Martwiłam się nieco słysząc, że Black Ice można zaliczyć do thrillerów, ponieważ wcześniejsza jej powieść była skierowana bardziej do młodzieży lubiącej fantastykę oraz wątek miłosny. Są to właściwie dwa sprzeczne gatunki, dlatego miałam do Black Ice pewien dystans.

     Powieść opowiada o serii morderstw na młodych dziewczynach. Główna bohaterka, Britt, wraz z przyjaciółką postanawiają miło spędzić czas w domku rodziców koleżanki przy łańcuchu górskim Teton. Niespodziewanie dołącza do nich były chłopak Britt, którego pojawienia dziewczyna się nie spodziewała. Gdy jednak wraz z Corbie wyruszają w drogę, dopada je śnieżyca, niepozwalająca jechać dalej, pod wpływem czego dziewczyny postanawiają wysiąść z samochodu i poszukać schronienia w lesie. Trafiają na małą chatkę, w której przebywa dwóch mężczyzn; jeden z nich z zadowoleniem podchodzi do przyjęcia dziewczyn i spędzenia razem czasu, drugi natomiast jest sceptyczny i wręcz wygania je w domku. Koniec końców nastolatki zostają, jednak to dopiero początek ich przygody.

     Początkowo książka wydawała mi się kolejną powieścią dla młodzieży, między innymi z powodu wieku głównej bohaterki. Myślałam, że będzie przedstawiać miły wyjazd w góry wraz z przyjaciółmi, ewentualnie napotkanie małych problemów po drodze. Jakże się pomyliłam! Choć pierwsze strony były dość spokojne, miejscami nawet zabawne, w późniejszym czasie akcja się rozkręciła. Wprawdzie działo się to powoli, jednak to jedynie zwiększało napięcie i sprawiało, że nie mogłam się oderwać. Do samego końca nie wiedziałam kto jest dobry, a kto zły. Pojawia się tyle sprzecznych informacji, że nie miałam możliwości przewidzieć zakończenia, a morderca ujawnił się dopiero pod sam koniec.

     Black Ice pochłonęłam w dość szybkim - jak dla mnie – czasie, dlatego tym bardziej żałuję, że nie ma kolejnych części. Urzekła mnie zarówno fascynująca fabuła, jak i intrygujący i nieprzewidywalni bohaterowie. Bardzo polubiłam również postać Britt, która dopiero w obliczu zagrożenie odkryła swoją siłę i inteligencję, które pomogły jej w walce na łańcuchu górskim Teton. Dziewczyna przez całe życie była uzależniona od brata i ojca, a ta przygoda pomogła jej odkryć siebie.

     Podsumowując, książkę mogę polecić zarówno dorosłym, jak i nastolatkom. Nie występują tam zbyt drastyczne sceny, a powieść sama w sobie jest niesamowita. Nie polecam czytać wieczorem, jeśli następnego dnia trzeba wstać do pracy lub szkoły – ta powieść uzależnia, nie można się oderwać.

 

Łukasz Rydza, klasa 3a:  „Chłopiec  w pasiastej piżamie”

 

            Niedawno przeczytałem książkę irlandzkiego powieściopisarza J. Boyne’a pt. „Chłopiec w pasiastej piżamie”, która była moją szkolną lekturą. To najpopularniejsza książka tego pisarza. Pierwsze jej wydanie ukazało się w styczniu 2006 roku. Sprzedała się w nakładzie ok. 5 mln egzemplarzy.

Książka opowiada historię dwóch dziewięcioletnich chłopców: Niemca o imieniu Bruno i Żyda o imieniu Szmul. Ich przyjaźń narodziła się podczas II wojny światowej. Bruno wychowywał się w Berlinie, w pełnej rodzinie, gdzie ojciec – wysoki oficer niemiecki – trzymał dyscyplinę i to głównie on podejmował decyzje dotyczące życia rodziny. W związku z jego awansem, Bruno musiał przeprowadzić się z wysokiego, trzypiętrowego domu w Berlinie do prowincjonalnego miasteczka na terenie okupowanej Polski. Szmul wychowywał się w licznej, ale kochającej rodzinie, w której wszyscy się szanowali i darzyli życzliwością. Do czasu wybuchu wojny chodził do szkoły, a mama nauczyła go języka niemieckiego. Obiecała też, że gdy nadejdą lepsze czasy, nauczy go angielskiego, czego Szmul bardzo pragnął.

            Pewnego razu Bruno, mimo surowych zakazów ojca, wyszedł na odkrywcze poszukiwania, wzdłuż dziwnego – jak sam twierdził p- ogrodzenia i spotkał smutnego chłopca w pasiastej piżamie...

Jeśli chcecie dowiedzieć się, co było dalej, to gorąco zachęcam do przeczytania tej książki, której fabuła dotyczy wojny i obozów koncentracyjnych.

Uważam, że powieść napisana jest prostym językiem, dlatego szybko i z  zaciekawieniem się ją czyta. „Chłopiec w pasiastej piżamie” to spojrzenie na temat wojny oczyma dziecka. Zarówno Bruno, jak i Szmul, nie rozumieli dramatu i okrucieństwa wojny. Pragnęli cieszyć się sobą i swoim dzieciństwem. Sądzę, że autor, przedstawiając fabułę w ten sposób, zrobił to trafnie, a trudny i bolesny temat holocaustu został wyrażony prostym i czytelnym dla wszystkich językiem- językiem małego chłopca, który jako jedyny dostrzegł, że Szmul to taki sam chłopiec jak i on. Zauważył w nim człowieka, czego nie można powiedzieć o ojcu Brunona i całej rzeszy niemieckich oficerów.

Myślę, że to wzruszająca książka, którą warto przeczytać. Zapewniam, iż czyta się ją jednym tchem. To powieść wyrażająca wiele emocji, wobec której  można pozostać obojętnym. Jest to książka pokazująca, że dramatycznym czasie, jakim jest wojna, też może narodzić się bezinteresowna i szczera przyjaźń.